Het idee was geboren. De drive was er.
Nu nog een goede naam.
Ik heb talloze top-10 lijstjes doorgespit. Mensen om hun mening gevraagd. Maar eigenlijk wist ik het al vrij snel: Moyo Care Foundation.
Ik wilde in ieder geval dat de naam iets vertelde over ons doel: medische zorg ondersteunen. Simon’s achternaam is Moyo, en toen ik ontdekte dat dat in het Shona “hart” betekent, wist ik het zeker.
Zorg geven. Vanuit ons hart.
In april 2025 ging ik, vol plannen en goede moed, terug naar Nederland. Ik had nog een maand vrij en dacht: ik ga gewoon even een stichting opzetten. Hoe moeilijk kan het zijn?
Met ChatGPT als trouwe sidekick had ik mijn huiswerk gedaan: logo, doelstelling, bestuur, stappenplan, ANBI-status, bankrekening – alles stond op mijn lijstje. En eerlijk? Ik dacht dat ik al best een eind was.
Maar toen kwam de notaris.
Mijn uitgebreide omschrijvingen konden de prullenbak in. De statuten moesten worden opgesteld volgens hun kaders en juridische taal. Oef.
Ook mijn idee voor het bestuur – Simon, mijn zusje en ik – bleek niet haalbaar. Simon zou allerlei documenten moeten tekenen, en dat werd praktisch ingewikkeld vanuit Zimbabwe. Bovendien: voor een ANBI-status mocht het bestuur niet alleen uit familie of partners bestaan.
Dus daar zat ik. Vol passie, zonder bestuur.
Gelukkig vonden we iemand in onze nabije kring die net zo enthousiast was als wij. En die tijd én energie wilde investeren. Wat een cadeau.
Het bleek een veel groter, complexer en tijdrovender project dan ik had ingeschat. Maar de wil en de drive waren er nog steeds. Zeker toen we dokter H. Ranganai vertelden over onze plannen. Hij was direct enthousiast en wilde met ons samenwerken.
En toen – nog vóórdat we officieel ingeschreven waren bij de KvK – kwam er al een hulpvraag binnen via dr. Ranganai. Omdat de stichting nog niet bestond, hebben we die kunnen oppakken via een losse crowdfunding-actie. Allemaal dingen waar ik intens dankbaar voor ben.